:::     :::

คลับ 7

วันศุกร์ที่ 15 พฤษภาคม 2563 คอลัมน์ ฟุตบอลข้างถนน โดย โกสุ่ย
1,266
ถ้าไม่อยากพลาดทุกข่าวสารของวงการกีฬา โปรดติดตามเรา :
เพิ่มเพื่อน
Share
Twitter
Share
ลีก เอิง ฤดูกาล 2019/20 จบลงไปพร้อมกับการคว้าแชมป์สมัยที่ 9 ของ ปารีส แซงต์-แชร์กแม็ง

สถิติดังกล่าวถือเป็นอันดับ 2 ร่วมกับ โอลิมปิก มาร์กเซย อริไม่เผาผี และตามหลัง แซงต์-เอเตียน อดีตมหาอำนาจลูกหนังแดนน้ำหอมเพียงสมัยเดียว

สิ่งที่จะพูดถึงในครั้งนี้คือสถิติอันยอดเยี่ยมของ ติอาโก้ ซิลวา และ มาร์โก แวร์รัตติ สองสตาร์ดัง เปแอสเช ที่ตอนนี้พวกเขาคว้าแชมป์ลีกสูงสุดฝรั่งเศสไปแล้วคนละ 7 สมัย

นั่นคือสถิติที่ยอดเยี่ยมและน่าเหลือกับคนๆ หนึ่งที่จะสามารถคว้าแชมป์ลีกใหญ่ของยุโรปได้ถึง 7 สมัย กระนั้นพวกเขาไม่ใช่กลุ่มแรกที่ทำสถิติดังกล่าวได้

ตลอดช่วงเวลาหลาย 10 ปีที่ผ่านมา มีนักเตะรุ่นพี่ 5 คนที่ก้าวไปถึงสวรรค์ชั้น 7 กับการนอนกอดแชมป์ลีก เอิง ได้ถึง 7 สมัย

จะมีใครกันบ้างมาติดตามได้ที่นี่ ... 




ฌอง-มิเชล ลาร์เก้

แชมปป์ลีก เอิง กับ แซงต์-เอเตียน: 1967, 1968, 1969, 1970, 1974, 1975, 1976


กองกลางระดับตำนานของ เลส์ แวร์ ที่ลงประเดิมสนามให้กับสโมสรเมื่อเดือนมีนาคมปี 1966 หลังจาก โรแบร์ แอร์กแบ็ง บาดเจ็บหัวเข่าอย่างรุนแรง

จากเด็กหนุ่มที่ได้โอกาสครั้งสำคัญ เขากลายมาเป็นหนึ่งในขุนพลยุครุ่งเรื่องของสโมสรหลังจากฟาดแชมป์ลีกตั้งแต่ปี 1967-70 แม้จะเว้นว่างไป 3 ปี แต่ เลส์ แวร์ กลับมาผงาดอีกครั้งด้วยการฟาดแชมป์ 3 สมัยรวด (1974-76)

แน่นอนว่า ลาร์เก้ คือหนึ่งในขุนพลหลัก แต่ช่วง 3 สมัยหลังสุดเขาได้นกระดับตนเองให้กลายมาเป็นกัปตันทีมของสโมสร และมีส่วนสำคัญให้ทีมประกาศศักดาในฝรั่งเศส




แอร์กเว่ เรอเวลลี่

แชมปป์ลีก เอิง กับ แซงต์-เอเตียน: 1967, 1968, 1969, 1970, 1974, 1975, 1976


อีกหนึ่งตำนานของ แซงต์-เอเตียน ในยุครุ่งเรื่อง และเขาเป็นอีกหนึ่งคนที่สามารถคว้าแชมป์ ลีก เอิง มาครองได้ 7 สมัย

อดีตกองหน้าชาวฝรั่งรายนี้ยังสร้างสถิติส่วนตัวด้วยการคว้าตำแหน่งดาวซัลโวของลีกได้ถึง 2 สมัย (31 ประตูในซีซั่น 1966/67 และ 28/ ประตูในฤดูกาล 1969/70)

เริ่มต้นประเดิมสนนามให้ เลส์ แวร์ ในปี 1966 (ในวัย 20 ปี) แม้จะสูงแค่ 175 เซนติเมตร แต่ผลงานการทำประตูกลับยอดเยี่ยมและกลายขมาเป็นแกนหลักของสโมสรในที่สุด

แม้จะมีช่วงเวลาที่แยกตัวไปเล่นกับ นีซ (เมื่อปี 1971) แต่เขาก็กลับมาที่ สต๊าด เชฟรัว กีชาร์ ในปี 1973 ก่อนที่จะคว้าแชมป์กับ เลส์ แวร์ ได้ถึง 3 สมัยซ้อน (1974-76)




เกรกอรี่ กูเปต์

แชมป์ ลีก เอิง กับ โอลิมปิก ลียง: 2002, 2003, 2004, 2005, 2006, 2007, 2008


หนึ่งในนักเตะที่ย้ายโดยตรงจาก แซงต์-เอเตียน ไปยัง โอลิมปิก ลียง (สองอริที่ไม่เผาผี) ในปี 1997 

กูเปต์ สร้างผลงานที่ยอดเยี่ยมและเป็นหนึ่งในกุญแจสำคัญในความสำเร็จของสโมสร โดนเขายังถูกเลือกให้คว้ารางวัลผู้รักษาประตูยอดเยี่ยมในปี 2003-2006




จูนินโญ่ แปร์นันบูกาโน่

แชมป์ ลีก เอิง กับ โอลิมปิก ลียง: 2002, 2003, 2004, 2005, 2006, 2007, 2008


ไม่ต้องบรรยายสรรพคุณเพราะสำหรับ จูนินโญ่ แปร์นัมบูกาโน่ คือหนึ่งในนักเตะที่ยอดเยี่ยมที่สุดเท่าที่ โอแอล เคยมีในสโมสร

ผลงานที่คงเส้นคงวาแถมยังมีฟรีคิกปลิดวิญญาณ ทำให้กองกลางรายนี้สามารถยืนระยะและเป็นแกนหลักของสโมสรได้ตลอดช่วงเวลาที่สวมชุดของ โอลิมปิก ลียง

จูนินโญ่ ฝากสถิติ 75 ประตูจาการลงสนามในลีกไป 248 เกม พร้อมกับการคว้าแชมป์ 7 สมัย ซึ่งยังคงอยู่ในความทรงจำของแฟนบอลมาจนถึงทุกวันนี้




ซิดเนย์ โกวู

แชมป์ ลีก เอิง กับ โอลิมปิก ลียง: 2002, 2003, 2004, 2005, 2006, 2007, 2008


ก้าวมาจากดาวรุ่งของสโมสรก่อนจะเซ็นสัญญาอาชีพในปี 2000 และระเบิดผลงานในซีซั่นแรกด้วยผลงาน  10 ประตู

พลังงาน พละกำลัง และความดุดันในการเล่นเกมรุกทำให้ โกวู กลายมาเป็นแกนหลักในแนวหน้าของ โอแอล โดยเขาสร้างผลงานที่ยอดเยี่ยม 49 ประตูจาก 292 เกม

แม้จะไม่ได้ถูกกล่าวถึงในวางกว้างมากนัก แต่สำหรับสาวก โอแอล นี่คือหนึ่งในนักเตะที่น่าตื่นตาและทำให้ตื่นเต้นเวลาลงสนาม 

นอกจากนั้นเขายังเป็นส่วนสำคัญในการพาทีมคว้าแชมป์ลีก เอิง 7 สมัย รวมไปถึงการคว้ารางวัลนักเตะดาวรุ่งยอดเยี่ยมมาครองในปี 2001




คอลัมน์กีฬาบทความกีฬาต่างๆโดยนักวิเคราะห์ GURUชั้นนำของไทย มีให้ท่านได้เสพทุกวันที่เว็บไซต์ TH SPORT

ถ้าไม่อยากพลาดทุกข่าวสารของวงการกีฬา โปรดติดตามเรา :
เพิ่มเพื่อน
Share
Twitter
Share
ระดับ : {{val.member.level}}
{{val.member.post|number}}
ระดับ : {{v.member.level}}
{{v.member.post|number}}
ระดับ :
ดูความเห็นย่อย ({{val.reply}})

ข่าวใหม่วันนี้

ดูทั้งหมด